Postum

S Wort postum („noch em Dood“) oder posthum wird as Adjektiv oder Adverb brucht im Zämmehang mit dr Veröffentligung vo Wärk vom ene Autor oder Künstler wo scho gstorbe isch, und mit Eerige, wo noch em Dood von ere Person stattfinde.

Es goot zrugg uf latiin. postumus (letscht, Superlativ vo posterus ‚dä wo nochhäär chunnt‘, vgl. lat. post ‚noch‘).^[1] Im klassische Latiinisch häisst postumus bezooge uf d Lääbenszit usschliesslig ‚zletscht gebore‘, und Postumus isch in dere Bedütig e Zit lang au as männlige Vornaame für dr Letschtgeboreni üüblig gsi. Nume in dr Fachterminologii vo de römische Juriste bedütet postumus in dr klassische Zit au ‚noochgebore‘ (d. h. noch em Dood vom Vater), und mä reedet in däm Sinn von ere postume Geburt. Vo dere bsundrige Bedütig, wo sich uf e Dood von ere andere Person beziet, chunnt dr nöijeri Wortgebruuch, wodrbii immer dr Dood vo dr gliiche Person gmäint isch, wo s Wort uf sä aagwändet wird.

1. ↑ DUDEN - Deutsches Universalwörterbuch, 3. Auflage, 1996, Stichwort postum